ارزیابی سازگاری کاربری زمین در سکونتگاه‌های روستایی مقصد گردشگری (مطالعه موردی: شهرستان بینالود)

یکی از وظایف اصلی و مهم برنامه­ریزان در نواحی روستایی، تخصیص زمین به کاربری­های گوناگون باتوجه به نقش و کارکرد و میزان تأثیرگذاری هر کدام از کاربری­ها بر یکدیگر است. در واقع هدف نهایی برنامه­ریزی کاربری اراضی ایجاد نوعی تعادل زیست محیطی و برقراری عدالت اجتماعی در روند پیشرفت و آبادانی نواحی سکونتی است و باید به اهداف کیفی همچون امنیت، سازگاری، منظر و چشم‌انداز و احساس وابستگی به محیط نیز پاسخ گوید. هدف از انجام پژوهش ارزیابی میزان سازگاری کاربری های روستایی در مقاصد گردشگری از نظر امنیت عمومی، منظر و چشم­انداز و راحتی و آسایش است. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی است. در این مطالعه هشت روستای مقصد گردشگری در شهرستان بینالود انتخاب و درجه سازگاری به تفکیک سه ماتریس 1- راحتی و آسایش، 2- امنیت عمومی 3- منظر و چشم‌انداز بین 49 کاربری ­در بین خبرگان روستاهای مورد مطالعه از حیث کاملاً سازگار تا کاملاً  ناسازگار طبقه بندی شدند. نتایج نشان می‌دهد، تمام روستاهای مورد مطالعه از نظر سازگاری در وضعیت نسبتاًسازگار قرار دارند. در ماتریس امنیت عمومی کاربری­مذهبی با میانگین 16/4 در مرتبۀ اول و کاربری تاریخی با میانگین 25/3 در رتبۀ آخر قرار دارد. در ماتریس منظر و چشم‌انداز، کاربری مذهبی با میانگین 73/3 رتبۀ اول و کاربری­صنعتی-کارگاهی بامیانگین 35/1 در رتبۀ آخر قرار دارد. در ماتریس راحتی و آسایش نیز کاربری­ شبکۀ دسترسی و معابر با میانگین 26/4 در رتبۀ اول و کاربری­تاریخی با میانگین 10/3 در رتبۀ آخر قرار دارد. درمجموع به لحاظ سازگاری­کاربری­آموزشی با 82/3 در رتبۀ اول و کاربری­تاریخی با 25/3 در رتبۀ آخر قرار دارد.